اکثر جمعیت نخجوان را اتباع آذربایجان تشکیل می‌دهند. این منطقه پس از انقلاب بلشویکی در سال ۱۹۱۷ در روسیه، در ۲۸ مه ۱۹۱۸ استقلال خود را اعلام کرده و در داخل مرزهای آزربایجان باقی ماند.
با اشغال آذربایجان توسط ارتش روسیه و تاسیس اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در سال ۱۹۲۰، منطقه‌ای موسوم به «زنگه‌زور» در میان آذربایجان و نخجوان به ارمنستان واگذار شد. بنابراین، ارتباط زمینی نخجوان با سایر مناطق آذربایجان قطع شد. این بزرگ‌ترین مانع پیش‌رو توسعه نخجوان رقم می‌خورد.
در بیانیه سه‌جانبه آذربایجان، روسیه و ارمنستان که پس از جنگ دوم قاراباغ امضا شد، شامل بند گشایش خطوط مواصلاتی بین سرزمین‌های آذربایجان و نخجوان است.
اگرچه آذربایجان روند ساخت راه ریلی و راه زمینی در سرزمین‌های خود در کریدور زنگه‌زور به پایان رسانده است، اما ارمنستان به‌رغم حصول پیشرفت در برقراری صلح دائمی با آذربایجان، هنوز هیچ اقدامی در این زمینه انجام نداده است.
بنابراین، باکو تهران در خصوص ساخت پل راه زمینی و آهنی برای وصل نخجوان به مناطق غربی آذربایجان از طریق ایران به توافق رسیدند.
در صورت عبور کریدور زنگه‌زور از ارمنستان تونل‌هایی که در راه آهن قدیمی قرار دارند، باید ترمیم شوند.
آذربایجان و ارمنستان در ۷ دسامبر برای اولین بار با انتشار بیانیه مشترک از موافقت خود برای انجام اقدامات مهم جهت تقویت اعتماد بین دو کشور خبر دادند.
این توافق باعث خواهد شد نخجوان با راه‌هایی که از روی ایران احداث خواهد شد، به مناطق غربی آزربایجان وصل و موانع طولانی مدت پیش‌رو همکاری منطقه‌ای نیز برداشته شود.
کریدور زنگه‌زور از حیث ژئوپولیتیک و ژئواقتصادی برای کشورهای منطقه حائز اهمیت است و پیش‌بینی می‌شود با بهره‌برداری از این کریدور، در قفقاز جنوبی ابتکارات جدید ادغام آغاز شود.
