وی قصد دارد از این ربات‌ها به‌عنوان مصالح ساختمانی در زمینه معماری استفاده کند و روش‌های جدید ساخت‌و‌ساز سازگار با محیط‌‌زیست توسعه کند.
گوموش‌کایا در گفت‌وگو با آنادولو اظهار داشت: هنگام آموزش فوق لسانس در زمینه معماری، با زیست‌شناسی مصنوعی آشنا شدم و همزمان با معماری، در رشته زیست‌شناسی مصنوعی نیز فوق لسانس انجام دادم. مطالعات خود را در مقطع دکترا نیز گسترش داده و کشف کردم که می‌توانم زمینه زیست‌شناسی مصنوعی نیز طراحی کنم و با بازی با دی‌ان‌ای سلول‌ها ساختارهای جدید بیولوژیکی تولید کنم.
این دانشمند تُرک تصریح کرد: آنتروبات یک ربات جندسلولی خود متحرک است که می‌تواند طی ۲ هفته از یک سلول انسانی مشتق شود. هدف نهایی من این است که از آنتروبات‌ها در زمینه معماری استفاده و از انتشار کربن در طبیعت در فعالیت‌های ساختمانی جلوگیری کنم.
گوموش‌کایا توضیح کرد: به‌دلیل گرمایش زمین مقدار زیادی کربن در طبیعت آزاد می‌شود که بیش از ۴۰ درصد از این مقدار از بخش ساخت‌و‌ساز ناشی می‌شود. در زمینه زیست‌شناسی یک روش ساخت‌و‌ساز وجود دارد که به جای انتشار کربن، از طبیعت کربن می‌گیرد. اگر بتوانیم این ویژگی را در معماری نیز مورد استفاده قرار بدهیم، روش‌های جدیدی توسعه می‌کنیم که می‌تواند در جلوگیری از گرمایش زمینه نتایج بسیار خوبی داشته باشد.
او متذکر شد: آنتروبات‌ها می‌توانند کنار هم قرار بگیرند و برای تولید ساختارهای بزرگتر به یکدیگر بچسبند. این ساختارها نیز به‌عنوان پل عمل می‌کنند و اگر در بافت عصبی پارگی ایجاد شود، روی آن می‌نشینند و به ترمیم اعصاب آسیب‌دیده کمک می‌کنند. این کار را طی مدت زمان بسیار کوتاهی مانند ۳ روز انجام می‌دهند.
گوموش‌کایا تاکید کرد که آنتروبات‌ها ها می‌توانند در درمان بیماری‌هایی نظیر آسیب عصبی، آلزایمر و پارکینسون مورد استفاده قرار بگیرند.
این دانشمند زن همچنین گفت: آنتروبات‌ها با دستکاری ژنتیک تولید نمی‌شوند. به عبارت دیگر، قادر خواهیم بود که از سلول‌های خود یک فرد، یک بیمار ربات بسازیم. فکر می‌کنیم وقتی این ربات‌ها را دوباره در بدن آن بیمار قرار بدهیم، بدن او ربات را به‌عنوان یک ماده خارجی شناسایی نخواهد کرد و بافت جدید را پس نخواهد زد. رباتی خواهد بود که تنها دی‌ان‌ای خود بیمار را حمل می‌کند.
