طی روزهای اخیر ارتش جمهوری آذربایجان در پاسخ به تجاوزات متناوب ارتش ارمنستان به خاک این کشور که منجر به کشته و زخمی شدن تعدادی از شهروندان و تخریب خانه‌های برخی از روستاییان جمهوری آذربایجان شده بود اقدام به آغاز عملیات نظامی گسترده بر علیه کشور ارمنستان نمود. این عملیات نظامی که با ماهیت تدافعی و بازپس‌گیری مناطق اشغال شده‌ی جمهوری آذربایجان آغاز گشته در روز نخست خود منجر به آزادی بخشهایی از منطقه‌ی قاراباغ شد که در 28 سال گذشته در اشغال ارمنستان بود.
اشغال منطقه‌ی قاراباغ از سوی ارمنستان که پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی به وقوع پیوست یکی از هولناک ترین تراژدیهای انسانی تاریخ معاصر منطقه را رقم زد . این حادثه بنا به آمار رسمی منتشر شده منجر به کشته شدن نزدیک به 30 هزار نفر، زخمی شدن 50 هزار نفر، مفقود شدن بیش از 4 هزار نفر و آواره گشتن بیش از یک میلیون نفر از شهروندان جمهوری آذربایجان گردید. کشتارهای صورت گرفته در این منطقه به خصوص قتل‌عام‌هایی که بر علیه شهروندان عادی صورت پذیرفته، صحنه‌هایی دلخراش از قتل هزاران زن، کودک و سالخورده‌ی آذربایجانی را در برابر دیدگان جهانیان به نمایش گذاشت، تنها با هدف پاکسازی قومی و نژادی منطقه از ترکان آذربایجان فعلیت یافته بود. در روزهایی که آذربایجانیان به شدیدترین انحاء غیرانسانی هدف این تعرض و پاکسازی قومی قرار گرفته بودند سکوت و حمایت مسئولین وقت جمهوری اسلامی ایران از دولت ارمنستان باعث جریحه دار شدن وجدان جمعی میلیون‌ها ترک ایران گردید و به طرق گوناگون حمایت خویش از شهروندان مورد تعرض قرار گرفته در جمهوری آذربایجان را بیان داشتند و رویکرد مسئولین جمهوری اسلامی ایران در قبال کشتارهای صورت گرفته در قاراباغ را محکوم نمودند.
اکنون با گذشت نزدیک به سی سال از آن روزهای هولناک هنوز اشغال این منطقه از سوی کشور ارمنستان ادامه داشته و متاسفانه راه کارهای دیپلماتیک تاکنون نتوانسته است حق مطلب را در خصوص مسببین و قربانیان این فاجعه‌ی تاریخ معاصر منطقه ادا نماید. این در حالی است که بسیاری از گزارش‌ها و بیانیه‌های نهادهای مختلف بین‌المللی به صورتی صریح و آشکار بر اشغالگر بودن دولت ارمنستان و قتل‌عام گسترده‌ی شهروندان عادی جمهوری آذربایجان از سوی این دولت صحه گذاشته و بر محق بودن جمهوری آذربایجان تاکید نموده است. چنانکه شورای امنیت سازمان ملل متحد به عنوان یکی از عالی‌ترین نهادهای حقوقی بین‌المللی طی قطعنامه‌های 822، 853، 874 و 884 که به ترتیب در تاریخ‌های 10 اردیبهشت 1372 هجری شمسی (مصادف با 30 آوریل 1993 میلادی)، 7 مرداد 1372 هجری شمسی (مصادف با 29 جولای 1993 میلادی)، 22 مهر 1372 هجری شمسی (مصادف با 14 اکتبر 1993 میلادی) و 21 آبان 1372 هجری شمسی (مصادف با 12 نوامبر 1993 میلادی) صادر کرده است خواستار پایان دادن به اشغال خاک آذربایجان توسط نظامیان ارمنستان گشته است.
با در نظر گرفتن خطوط کلی حاکم بر سیر اشغال قاراباغ از سوی کشور ارمنستان و تحولات روی داده در روزهای گذشته که منجر به آغاز عملیات گسترده‌ی ارتش جمهوری آذربایجان در جهت آزادسازی مناطق اشغال شده گردید ما جمعی از فعالین ملی و مدنی آذربایجان در ایران حمایت قاطع و آشکار خویش را از روند آزادسازی این منطقه از اشغال کشور ارمنستان بیان نموده و از مسئولین جمهوری اسلامی ایران می‌خواهیم که با در نظر گرفتن وجدان جمعی و احساسات عمومی میلیون‌ها ترک ایران، به حمایت خویش از دولت ارمنستان و اشغالگریهای این دولت پایان دهند. چنانکه بنا به برخی از اخبار منتشر شده حمایت جمهوری اسلامی ایران از ارمنستان تنها به حمایت دیپلماتیک منحصر نمانده و خبرهایی مبنی بر ارسال تسلیحات و کمک‌های نظامی از طریق خاک ایران به ارمنستان و باز کردن گذرگاهی برای انتقال اعضای حزب تروریستی پ.ک.ک به منطقه‌ی قاراباغ اشغالی به منظور حمایت از ارتش ارمنستان در رسانه‌های جمعی منتشر یافته است. چنانکه مسئله‌ی کمک‌های جمهوری اسلامی ایران منحصر به ادعاهای خبری نماند و در کنار رسانه‌های مختلفی که پیش از این مدارکی دال بر اثبات این کمکها منتشر نموده بودند تصاویر و ویدئوهای گوناگون جدیدی در چند روز اخیر در فضای مجازی منتشر گشت که آشکارا پرده از این کمکها برمی‌داشت. این رویکرد جمهوری اسلامی ایران در حالی فعلیت می‌یابد که مسئولین جمهوری اسلامی ایران در مقام سخن خویشتن را حامیان مسلمانان جهان بیان می‌دارند اما در مقام عمل در برابر ظلم متحدان خویش همچون روسیه، چین و ارمنستان در قبال مسلمانان چچن، ترکان اویغور و ترکان آذربایجان به تایید و همراهی ظلم‌های صورت گرفته می‌پردازند. حال آنکه این همراهی با ظلم صورت گرفته در برابر دیدگان جهانیان به خصوص ترکان ایران و آذربایجان صورت می‌پذیرد و وجدان‌های آگاه به خوبی واقف بر این امر می‌باشند.
بی‌شک بی‌تفاوت ماندن به جریحه‌دار شدن احساسات میلیون‌ها شهروند ترک در ایران از سوی مسئولین جمهوری اسلامی ایران نه تنها مهر تایید دگرباره بر این مدعاست که حکومت جمهوری اسلامی ایران دارای رویکرد بی‌تفاوت‌گونه نسبت به خواست عمومی شهروندان خویش است بلکه مؤید مؤکد بر این حقیقت تاسف‌آور است که شاکله‌ی دولتمداری در ایران مبتنی بر آمال ترک‌ستیزانه و دیگرستیزانه بنیان نهاده شده است.
امید است روزی با تغییر بنیادی ساختار حاکم بر کشور به هر نحو مقتضی از سوی قاطبه مردم، شاهد پایان چنین نگرش های دیکتاتورمآبانه و راسیستی باشیم.
تاریخ
چهارشنبه ۹ مهر ۱۳۹۹ هجری شمسی (مصادف با ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۰ میلادی)
اسامی امضا کنندگان به ترتیب حروف الفبا (نام خانوادگی):
علی رضا اردبیلی- محمد انصاری- بابک بخت آور- مجید توتونچو- اسماعیل جمیلی- اورال حاتمی- آیدین خواجه‌ای- دومان رادمهر- ابراهیم رمضانی- آصلان سلطانی- تقی سلیمانجاه- بابک شاهد- امید شکری- سیمین صبری- رضا طالبی- میلاد طالبی- افشار عباسی- سعید عزیزی- سهیلا عزیزی- محرم کامرانی (ائلیار)- طاها کرمانی- یاشار کریمی- ترکمن گمیچی- امیر ماکویی- آراز نسیمی- محمدرضا هیئت.
