پیروزی اول را آذربایجان زمانی به دست آورد که در 160 روز 4 قطعنامه در محکومیت ارمنستان از سازمان ملل دریافت کرد و این در تاریخ بشری یک استثنا بود. فراموش نکنیم که سازمان‌های جهانی زیاد هم بی‌طرف نیستند و کشوری مانند ایران تنها بر سر این نکته که سازمان ملل عراق را آغازگر جنگ و متجاوز معرفی کند، 10 سال تلاش کرد و درنهایت به جایی نرسید ولی آذربایجان ظرف پ5 ماه، 4 بار به این مهم دست یافت.
لطفا و لطفا فضا را مسموم نکنیم و خون شهیدانمان را کم ارج جلوه ندهیم. آذربایجان در این جنگ چهل‌وچند روزه به 95 درصد از خواسته‌هایش دست یافت که این هم در تاریخ مجادلات بشری یک استثناست. این جنگ شامل دو بحث جداگانه قاراباغ (شهرهای شوشا، خانکندی و تابعه) و هفت شهر جبراییل، فضولی، زنگیلان، قبادلی، آغدام، کلبجر و لاچین بود که اگر بازپس گیری هر یک از شهرها را 10% در نظر بگیریم به 90% خواسته‌هایمان رسیده‌ایم و تنها خانکندی لاینحل مانده است.
متاسفانه ادعای ارضی ارمنی‌ها بر روی قاراباغ همیشه مورد حمایت خرس شمال بوده و ما هیچ وقت توان مقابله با آن خرس را نداشتیم و سال 1988 مسکو بنا به درخواست ارمنی‌ها قاراباغ را از حاکمیت اذربایجان خارج کرد و چون جرات دادن آن به ارمنستان را هم نداشت قاراباغ را به عنوان یک ولایت خودمختار مستقیما زیر بال مسکو گرفت. در طول همه مذاکرات آذربایجان همیشه اصرار داشت که ارمنستان ابتدا از هفت شهر اشغالی خارج شود سپس آذربایجان در مورد ادعای ارامنه به قاراباغ وارد مذاکره شود و ارمنستان تاکید می‌کرد که آن 7 شهر را به عنوان ضامن صلح قاراباغ و ابزار فشاری برای تحقق خواسته‌هایش اشغال کرده و آذربایجان ابتدا در مورد قاراباغ مذاکره کند سپس آنها 7 شهر را تحویل دهند. تازه در طرح‌هایی که گروه مینسک ارائه می‌داد آزادی 7 شهر مدنظر نبود و لاچین همچنان دست ارمنستان باقی می‌ماند. آذربایجان در این جنگ همه آن 7 شهر را پس گرفت (4 شهر با جنگ و 3 شهر با مذاکره) که تا اینجای کار یک پیروزی 70% بود. در مورد قاراباغ آذربایحان با آزادی شوشا ثابت کرد که چیزی به نام قاراباغ مستقل یا تعلق قاراباغ به ارمنستان را قبول ندارد و این ادعاها در مذاکرات نیز به میان نیامده که این هم یک پیروزی 20% می‌تواند باشد.
تنها خانکندی به آغوش وطن بازنگشت و آن هم از انحصار ارمنستان خارج شد و با استقرار نیروهای حافظ صلح روسی مالکان واقعی خانکندی و آوارگان آن شهر میتوانند به خانه‌های خود بازگردند، یعنی آذربایجان مالکیت خود بر تمام قاراباغ را بر کرسی نشانده و هرگاه ارمنستان دست از پا خطا کند قدم لازم برای آن 5% باقیمانده راه نیز به راحتی برداشته خواهد شد. همین‌ها باعث شده که الان در ایروان غوغایی برای برکناری پاشینیان در جریان است.
فراموش نمی‌کنم که دو ماه پیش حتی تحقق 10% از این پیروزیها نیز برای اکثر دوستانمان یک رویا بود و با آزادی 6 روستا در روز اول جنگ در پوست خود نمی‌گنجیدیم. جزء افرادی نباشیم که فکر می‌کنیم می‌توان در طول عمر عمل نیک انجام نداد و تنها با توبه آخر عمری به بهشت رفت. حتی به ملاقات خدا هم باید پله پله رفت.
