در بیانیه ای با امضای صد تن از تلاشگران سیاسی ایرانی در سراسر جهان، با اشاره به سخنان علی خامنه‌ای از جمله “حمله بیولوژیک” و “حضور اجنه در صف دشمن” و همچنین مواردی چون اخراج پزشکان بدون مرز از ایران تاکید کردند که “جان و حیات تک تک شهروندان ایران به گروگان رهبر نظام، مشاورانش و نیروهای نظامی- امنیتی درآمده” و دولت “گوش به فرمان نیز دنباله‌رو همین سیاست شده” است.
برخی از مقامات وزارت بهداشت حکومت ایران اذعان کرده‌اند که ویروس کرونا از اوایل بهمن در ایران شیوع پیدا کرده است. مقامات جمهوری اسلامی بهمن پارسال شیوع ویروس کرونا در ایران را تکذیب کرده بودند. برخی از چهره‌های اصول‌گرا نیز هدف از گزارش‌ها درباره شیوع کرونا را تاثیرگذاری بر انتخابات می‌دانستند.
نویسندگان این بیانیه این پرسش را مطرح کرده‌اند که آیا صندوق توسعه ملی “می‌بایست صرف سپاه قدس گردد و نباید در امر حیاتی سلامت مردم هزینه شود” و همچنین چرا سرمایه موسسات اقتصادی زیر نظر علی خامنه‌ای برای مقابله با کرونا صرف نمی‌شود.
در بیانیه یاد شده همچنین این پرسش مطرح شده که «چرا رهبر و نیروهای امنیتی و قوه قضائیه تحت فرمانش در ارتباط با آزادی همه زندانیان سیاسی لجبازی و مانع‌تراشی می کنند و در این شرایط نیز دست به بازداشت کسانی می‌زنند که به گردش آزاد اطلاعات یاری می رسانند؟»
امضا کنندگان این بیانیه پرسیده‌اند: «آیا حکومتی که کوچکترین اعتراض مردمی را سرکوب می‌کند نمی‌تواند تردد درون شهری و بین شهری را کنترل و به حداقل ممکن برساند؟»
دولت ایران طرح‌های مطرح شده توسط کارشناسان از جمله تعطیلی ادارات دولتی و ممنوعیت سفر را به دستور علی خامنه ای و سپاه پاسداران اجرا نکرد.
همزمان بیش از ۱۳۰ نفر از فعالان مدنی و روشنفکران ایرانی نیز با امضای بیانیه‌ای مشترک ضمن انتقاد از “پنهانکاری” مقام‌های حکومتی و “ناموفق” خواندن رژیم در مدیریت بحران کرونا، خواستار تغییر ساختاری در کشور شدند.
در این بیانیه نوشته‌اند: بهتر است حکومت اسلامی به جای “سوء‌استفاده‌های ایدئولوژیک” به سوی “تغییر ساختاری” گام بردارد.
در قسمتی از متن نیز به ارائه راهکارهایی از جمله توقف تمامی کارهای غیر ضروری، تست گسترده کرونا از شهروندان، نظارت مردمی بر مدیریت بحران، بیمه همگانی و تخصیص درآمد پایه به افراد کم‌درآمد، ملی کردن ظرفیت‌های تولید، و آزادی زندانیان سیاسی-عقیدتی پرداخته شده است.
گفته شده است که بیش از ۱۳۰ نفر از جمله اساتید دانشگاه، فعالان حقوق بشر، زندانیان سیاسی پیشین، روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی این بیانیه را امضا کرده‌اند.
