این گزارش همزیستی ۵ دستفروش مهاجر آذربایجانی اهل اهر را نشان می‌دهد که برای یافتن «شغل» آذربایجان را رها کرده و آواره تهران شده‌اند و در اتاقی که به ۲۰ متر هم نمی‌رسد، با همسایگانی شبیه به خودشان و با درآمدی که به زحمت به اندازه حداقل دستمزد یک کارگر است، زندگی می‌کنند و برای حداقلی‌ها می‌جنگند.
این گزارش تنها یک روایت از میان هزاران روایت تلخ جوانان تورک آذربایجان است. داستان زندگی جوانانی که به دلیل سیاست‌های تورک ستیزانه حکومت ایران به صورت سسیتماتیک از شهرها و روستاهای آذربایجان آواره شده‌اند تا در شهرهای بزرگ مرکزی ایران به کارگران روزمزد یا دستفروشان خیابانی تبدیل شوند.
همین گزارش ۶ دقیقه‌ای اثباتی است بر استعمار آذربایجان که به‌رغم وجود منابع عظیم زیرزمینی و روزمینی مردمانش باید برای درآوردن تکه نانی آواره شهرهای دیگر شوند.
شهروندان آذربایجانی در حالی در تهران به دستفروشی روی آورده‌اند که بزرگترین معادن طلای خاورمیانه «معدن زرشوران و معدن آغ دره»، بزرگترین معدن سرب و روی خاورمیانه «معدن انگوران»، بزرگترین معدن مس خاورمیانه «معدن سونگون»، به همراه هزاران معدن دیگر در آذربایجان جنوبی قرار دارند. سهامداران، مالکان و پیمانکاران معادن آذربایجان از اهالی استان های فارس نشین مرکز کشورند و با انتقال استخراجات این معادن به مناطق فارس نشین، سود حاصل از آن نیز به جیب مردم این مناطق سرازیر می شود و مردم آذربایجان نیز با فقر، بیکاری و مهاجرت دست به گریبانند.
در مهرماه ۱۳۹۹ پورمحمدی استاندار سابق آذربایجان‌شرقی گفت: «هر روز به میزان ۵۰ میلیارد تومان کنسانتره مس از مس‌سونگون ورزقان به کرمان می‌رود اگر همین پول در خود استان بماند اینجا بهشت می‌شود.»
پیشتر احمد علیرضا بیگی نماینده تبریز هم ضمن اذعان به کارشکنی مسئولان ایران در راه اندازی کارخانه مس در آذربایجان و تاراج معدن مس سونگون آذربایجان گفت: «روزانه یک‌هزار تن کنسانتره به ارزش ۲ میلیون دلار از مس‌سونگون ورزقان به خارج از آذربایجان می رود.»
