این گزارش که توسط تیم تحقیقاتی اخبار تصویری روزنامه نیویورک تایمز فاش شد، مشخص شد که برخی از تولید کنندگان چینی اویغورها را با زور به اردوگاه‌های کار اجباری برای تولید ماسک می‌برند.
کارشناسان می گویند که اویغورها در آنجا بدون اراده آزاد خود مجبور به کار مجانی می‌شوند.
براساس داده های سازمان ملی داروهای پزشکی چین، پیش از این بیماری همه‌گیر فقط چهار شرکت در ترکستان شرقی تجهیزات محافظ پزشکی را تولید می کردند، اما از ۳۰ ژوئن این تعداد به ۵۱ شرکت افزایش یافته است.
روزنامه نیویورک‌تایمز با بررسی گزارش های رسانه ای دولتی و اطلاعات عمومی، دریافت که حداقل ۱۷ شرکت در برنامه انتقال نیروی کار اجباری شرکت کرده اند.
برخی از شرکت ها در درجه اول برای بازار داخلی تولید می کنند اما مشخص شد که شرکت‌های دیگری با استفاده از نیروی کار اویغور تولیدات خود را به سراسر جهان صادر می کنند.
به عنوان مثال، با زدیابی این روزنامه مشخص شد که ۱۰۰ کارگر اویغور به یک شرکت پزشکی در استان هوبی چین اعزام شده‌اند و این شرکت ماسک های محافظ صورت تولیدی خود را به یک شرکت تأمین کننده لوازم پزشکی در جورجیای آمریکا ارسال کرده است.
“برنامه انتقال نیروی کار”
اویغورها ، که در طرحی به عنوان “برنامه انتقال نیروی کار” به کارخانه ها فرستاده می شوند، باید زبان چینی را یاد بگیرند و در مراسمات هفته‌گی سوگند وفاداری به چین یاد کنند.
این برنامه که توسط اویغورها به عنوان برده داری مدرن توصیف می‌شود، توسط رسانه های دولتی چین به عنوان گامی برای کاهش فقر مورد ستایش قرار می‌گیرد.
در همین حال، کارگاه تحقیقات حقوق بشر دانشگاه کالیفرنیا و پروژه غیردولتی حقوق بشر اویغور ده ها فیلم و گزارش از رسانه های اجتماعی جمع آوری کرده اند که انفقال نیروی کار اجباری را مستندسازی کرده است.
دولت پکن ادعا می کند که فعالیت های این منطقه در ترکستان شرقی در محدوده “مبارزه با تروریسم” است.
سفارت چین در واشنگتن از انتقال نیروی کار با عنوان “مردم محلی باید فقر را از طریق اشتغال از بین ببرند و این به زندگی رضایت بخش آنها کمک کند” دفاع کردند.
براساس یافته‌های نیویورک‌تایمز، سهمیه‌ای که برای کارگران در برنامه انتقال نیروی کار اعمال می شود و مجازات هایی که بر علیه امتناع کنندگان از این برنامه اعمال می‌شود، نشان می‌دهد که این برنامه داوطلبانه نیست بلکه کار اجباری است،
ایمی کی. لهر، مدیر ابتکار حقوق بشر مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی می‌گوید: “مقررات اجباری‌ای وجود دارد که افراد با اینکه تمایلی به اعزام برای کار در کارخانه‌ها ندارند. به زور فرستاده می‌شوند و این از نظر حقوق بین‌الملل معنی کار اجباری را دارد.”
پیش از این نیز فاش شد که ده ها هزار نفر از اویغورها پس از اردوگاه های کار اجباری به عنوان کارگران بدون حقوق به کارخانه های مختلف چین اعزام شدند.
