به گفته فتحالله توسلی نماینده بهار و کبودر آهنگ از توابع استان همدان، امسال ۲۰۰ هزار تن سیبزمینی در انبارهای شهرستان بهار پوسیده شده است.
این در حالی است که مقدار سیبزمینی تلف شده، حدود ۸۰ درصد کل تولید سیب زمینی این شهرستان است. عمده دلیل نگهداری سیبزمینی در انبارهای بهار نیز امید به افزایش قیمتی است که حداقل هزینههای جاری کشاورزان را در ماههای پس از برداشت محصول تامین کند.
زیرا زمانی که برداشت این محصول، -همزمان با خرید سیبزمینی از سوی کارخانههای فرآوری- فرا میرسد یک باره قیمتها کاهش مییابد.
جالب آنکه عمده کارخانههای فرآوری سیبزمینی کشور نه در شهرستان بهار و در استان همدان که یک پنجم سیب زمینی کشور را تولید میکند، بلکه در استان خراسان رضوی و بالاخص شهر مشهد که بزرگترین صنایع تبدیلی کشور را در خود جای داده، قرار دارد.
گفتنی است برای تولید سیب زمینی -به عنوان محصولی پر آب بر- مقدار زیادی از آبهای زیر زمینی مصرف میشود. چنانچه هر کیلو از این محصول بیش از ۸۰۰ لیتر آب نیاز دارد.
بنابراین فقط میزان آب مصرفی سیبزمینیهای پوسیده در شهرستان بهار ۱۶۰ میلیون متر مکعب میباشد. برای مقایسه، آب کنونی باقیمانده در دریاچه اورمیه حدود یک میلیارد متر مکعب است، به عبارت سادهتر نزدیک به یک ششم آب کنونی دریاچه اورمیه. آبی که در این شرایط خشکسالی، به تنهایی دارایی بسیار ارزشمندی محسوب میشود.
نه تنها نبود صنایع تبدیلی و کارخانهی فرآوری سیب زمینی و سایر محصولات کشاورزی در استان؛ بلکه عموما نبود صنایع در استانی حاشیهای همچون همدان، اهالی را از سر بیکاری به سوی استفادهی بی حد و حصر از منابع تجدید ناپذیری میبرد که با اتمام آنها به نوعی حیات نیز در آن مناطق پایان خواهد یافت.
چنانچه از ۱۳ دشت استان همدان سه دشت اسدآباد، رزن – قهاوند و كبودرآهنگ «ممنوعه بحرانی» محسوب میشود که بنا به تعریف به دلیل افت شدید سطح آب زیرزمینی نمیتوان آنها را به حالت اولیه بازگرداند، و بقیه «دشت ممنوعه» حساب میشود. به این معنا که به دلیل افت سطح آب زیرزمینی در آنها، اجازه حفر چاه جدید داده نمیشود.
گزارش از خبرنگاه مستقل میلاد بالسینی