این شرایط باعث شده که اهالی روستا، به ویژه کودکان و سالمندان، با مشکلات فراوانی از جمله خطرات جانی هنگام برداشت آب و احتمال ابتلا به بیماری‌های مرتبط با آب غیربهداشتی مواجه شوند. این محرومیت از خدمات اولیه نشان‌دهنده نبود برنامه‌ریزی و رسیدگی به مشکلات مناطق محروم است.
محرومیت اهالی روستای سجهرود از آب شرب سالم، نه تنها سو مدیریا مقامات ایرانی و نقض حقوق شهروندی، بلکه نقض تعهدات حقوق بشری و بین‌المللی توسط جمهوری اسلامی ایران نیز هست. بر اساس **قوانین بین‌المللی حقوق بشر و کنوانسیون‌های جهانی مانند حق دسترسی به آب سالم به عنوان حق اساسی بشر:
حق دسترسی به آب شرب سالم، به عنوان یکی از حقوق اساسی بشر، باید برای تمام افراد بدون تبعیض تأمین شود. جمهوری اسلامی ایران به عنوان عضوی ازاعضای سازمان ملل متحد و امضاکننده پیمان‌نامه‌های بین‌المللی حقوق بشر، موظف است این حق را برای شهروندان خود تأمین کند.
