ابوالقاسم سلطانی، مدیرکل راه و شهرسازی آذربایجان‌شرقی اعلام کرد: «یک میلیون و ۵۱۰ هزار نفر از جمعیت این استان در بافت‌های فرسوده و سکونتگاه‌های غیررسمی سکونت دارند.»
آقای سلطانی با بیان اینکه «۹ هزار و ۳۶۴ هکتار بافت فرسوده و سکونتگاه‌های غیر رسمی در سطح استان وجود دارد»، افزود: «از این میزان بافت های ناکارآمد ۴ هزار و ۵۰۰ هکتار در تبریز قرار دارد.»
به گفته مدیرکل راه و شهرسازی آذربایجان‌شرقی، فقط «در ضلع جنوبی اتوبان پاسداران تبریز»، یک «محدوده پرخطر ۴۸ هکتاری» شناسایی شده که «در این محدوده پرخطر حدود ۱۲ هزار نفر در ۳ هزار واحد مسکونی سکونت دارند.»
این در حالیست که عبدالحمید سرتیپی، مدیرکل مرکز زمین شناسی و اکتشافات معدنی شمال باختری اخیرا اعلام کرد «گسل تبریز، بزرگترین مخاطره بالقوه در تبریز است که هر آن ممکن است این شهر را نابود کند» که در صورت وقوع چنین زمین‌لرزه‌ای حاشیه‌نشینان در خط مقدم آسیب قرار دارند.
چرا که در مقدار و زمان دقیق بازگشت زمین‌لرزه تبریز اگرچه اختلاف‌نظر وجود دارد، اما محققان در مورد اینکه در آینده نزدیک زلزله‌بزرگی در شهر تبریز به وقوع خواهد پیوست، اتفاق نظر دارند.
محمد کلامی، مدیرکل کمیته امداد آذربایجان‌شرقی نیز اخیرا اعلام کرده بود که «جمعیت ۶۰۰ هزار نفری حاشیه‌نشین در تبریز داریم.»
همچنین، بر اساس اعلام شهرداری تبريز در سال ۱۳۸۷، از کل جمعیت یک و نیم میلیونی شهر در آن سال حدود ۴۰۰ هزار نفر آن حاشیه نشین هستند.
به عقیده کارشناسان، تبعیض در تقسیم بودجه کشوری، فساد ساختاری، استعمار درآمدهای استانی به‌ویژه معادن آذربایجان و خروج ثروت‌های بومی از منطقه از عواملی هستند که کوچ، فقر و حاشیه‌نشینی را در آذربایجان بوجود آورده است.
