شهاب مایل هروی، فرزند حیب مایل هروی، این پژوهشگر افغان، در اعتراض به عدم رسیدگی به وضعیت اقامتی پدرش از سوی دولت ایران، در مقابل نمایندگی وزارت خارجه در شهر مشهد اقدام به خودسوزی کرده بود. پس از آن دولت ایران روز چهارشنبه ۲۸ خرداد با انتشار اطلاعیه‌ای اعلام کرد که تابعیت نجیب مایل هروی، پژوهشگر افغان ساکن این کشور را پذیرفته است.
همسر شهاب مایل هروی، با انتشار عکس او در بیمارستان، علت خودسوزی او را «مشکلات اقامتی و فشار دولت ایران بر پدرش» عنوان کرده است.
نجیب مایل هروی، ادیب، پژوهشگر و نسخه‌شناس اهل افغانستان و ساکن ایران است.
شهاب مایل هروی در گفتگو با بی‌بی‌سی گفته که یک ماه پیش به دلیل “رفتار تحقیرآمیز دولت ایران با پدرش، عملی نشدن وعده‌های دولت، ندادن شهروندی به پدرش پس از ۴۹ سال زندگی در ایران و ندادن مسکن مصوبه هیات وزیران» خودسوزی کرد.
شهاب گفته که ۲۵ روز در بیمارستان بستری و یک هفته به صورت کامل بی‌هوش بوده و «۵۸ درصد بدنش» سوخته است.
او گفته که دفترچه اقامت ده ساله‌ای که از سوی دولت ایران به پدرش داده‌اند «شبیه همان مدارکی است که از سوی مسئولان ایرانی به اعضای فاطمیون و زینبیون داده می شود و نمی توان از آن به عنوان ویزای اقامت استفاده کرد.»
نجیب مایل هروی در گفتگو با ایران اینترنشنال،با تأیید خبرهای منتشر شده در رسانه‌ها در مورد دلیل خودسوزی پسرش شهاب مایل، گفته که اما او نمی‌تواند در این باره بیشتر حرف بزند.
خانواده آقای هروی می‌خواستند نجیب مایل را برای «مداوا» به آلمان انتقال دهند اما آن گونه که پسرش شهاب گفته سفارت آلمان از قبول دفترچه اقامت به عنوان مدرک قابل اعتبار خودداری کرده است.
شهاب مایل همچنین گفته که پدرش در وضعیت مالی بسیار بدی بسر می‌برد و صرفا با همان ۴۰۰ هزار تومان حقوق بازنشستگی زندگی می‌کند.
در پی انتشار این اخبار، مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران اعلام داشت که موضوع پذیرش تابعیت مایل هروی تایید شده است و آخرین مراحل اداری و قانونی خود را پشت سر می گذارد.
همچنین پایگاه اطلع‌رسانی دولت ایران اعلام کرده که «به پاس سال‌ها خدمت فرهنگی این نویسنده به فرهنگ و تمدن ایران زمین علاوه بر انتخاب ایشان به عنوان شخصیت برگزیده در انتشار و گسترش زبان و ادبیات فارسی در جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، نشان درجه یک هنری نیز به این نویسنده اعطا شده است.»
نجیب مایل هروی، سال ۱۳۵۰ به مشهد آمد. تحصیلاتش را در رشته زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه فردوسی به پایان رساند. سال‌ها در بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی به تصحیح متون ادبی و پژوهش در رسایل خطی پرداخت و شاخص‌ترین کتاب‌هایش را در آنجا تألیف کرد. پس از آن، به تهران آمد و در کتابخانه مجلس شورای اسلامی و بنیاد دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به پژوهش مشغول شد.
