در این بیانیه آمده است: «از زمان عقد قرارداد سازمان زندان‌ها با شرکت آسیاتک برای تلفن زندانیان، نه‌تنها هزینه تلفن برای زندانیان تا چهار برابر گران‌تر شده، بلکه کیفیت تماس‌ها بسیار افت کرده است.»
زندانیان این وضعیت را «حاصل هم‌دستی امنیتی در جهت کاهش امکان ارتباط زندانیان» خواندند و از مردم خواستند به هر نحوی به اعتراض آنها علیه سازمان زندان‌ها و تحریم شریک تجاری آن، آسیاتک، کمک کنند.
زنان زندانی در اوین خاطرنشان کردند تماس‌های آنها با خارج زندان با قطعی و اختلال همراه است و درعمل امکان ارتباطی آنان بسیار محدودتر از قبل و با اذیت و آزار همراه شده است.
این بیانیه افزود: «این مشکل بدون شک محدود به بند زنان زندان اوین نیست و زندانیان بی‌صدای دیگر استان‌ها و زندان‌های جرائم عادی نیز از آن رنج می‌برند.»
نویسندگان این بیانیه گفتند که زنان و مردان زندانی در اوین در اعتراض به این شرایط اقدام‌های مختلفی انجام داده‌اند، اما نه سازمان زندان‌ها و نه شرکت آسیاتک به‌عنوان طرف قرارداد، هیچ اقدامی برای بهبود وضعیت تماس آنها نکرده‌اند.
بر اساس گزارش‌ها، زندانیان زن زندان اوین پس از قرارداد شرکت «آسیاتک» با این زندان، علاوه بر اختلال در تماس، در روزهای پنجشنبه و جمعه از امکان استفاده از تلفن‌های زندان محروم‌اند و در روزهای دیگر هم فقط سه کابین تلفن برای تماس در دسترس است.
گزارش‌های مختلفی که به صورت مداوم از زندان اوین منتشر می‌شود از شرایط وخیم زندانیان آن حکایت دارد و این زندانیان علاوه بر عدم دسترسی به امکانات ابتدایی، در اوین انواع شکنجه‌های جسمی و روانی، آزار و اذیت جنسی و حبس‌های انفرادی طولانی مدت را تجربه می‌کنند.
طبق بسیاری از گزارش‌های منتشر شده، مقام‌های زندان اوین در بسیاری موارد از دسترسی زندانیان بیمار و کسانی که تحت شکنجه آسیب جدی دیده‌اند، به خدمات درمانی جلوگیری می‌کنند.
نرگس محمدی، سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر که در اوین زندانی است، اواسط آذر ماه ۱۴۰۲ در نامه‌ای که از زندان خطاب به جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران نوشت، خواستار تحقیق درباره تعرض جنسی به زنان در بازداشت شد و تاکید کرد که این اقدام، بخشی از برنامه سرکوب حکومت علیه زنان معترض و مبارز است.
