سؤالی که به ذهن هر انسان بی‌طرف می‌رسد این است که مگر شما طرفدار گسترش زبان فارسی و سرزندگی و طراوت آن نیستید؟
وقتی یکی از دولت‌های بزرگ و رسانه‌بلد همسایه شبکه‌ای به این زبان راه می‌اندازد چرا ناراحت می‌شوید؟
مگر همه درد شما این نیست که ما تورک‌های ایران هم به رسانه‌های تورک زبان وقعی ننهیم و مخاطب رسانه‌های فارسی باشیم؟
شما چه چیزی را از جامعه خود پنهان می‌کنید که ممکن است این شبکه آن را عیان سازد؟
مگر آمریکا و انگلیس و آلمان و … رسانه‌های فارسی زبان ندارند؟
خیلی روی این سؤال و جواب‌های محتملش اندیشیدم. طبیعی است آنان پاسخ‌های زیادی هم به این سؤال در حین طرح دغدغه‌های خود داده‌اند که مرا زیاد مجاب نکرده است.
به نظر می‌رسد علت اصلی ترس عده‌ای از این جماعت ریشه در تغییر گفتمان زبان فارسی دارد. برای توضیح بیشتر این مطلب باید گفت زبان فارسی از دوره غزنویان تا افول قاجاریان با زبان فارسی دوره پهلوی تفاوت ماهوی و گفتمانی دارد. زبان فارسی ماقبل قاجار در بستر خود غیرستیز و بیگانه هراس و مشخصا تورک و عرب ستیز نیست. حتی اشعار زیادی در دوره پهلوی به فردوسی نسبت داده شده‌اند که هویت غیر ستیزانه پررنگی دارند اما مال فردوسی نیستند و معمولا در دوره پهلوی سروده شده‌اند. این گفتمان غیرستیز با تاسیس شبکه‌های فارسی زبان خارج کشور هم تغییر نیافت و مثلا بی‌بی‌سی فارسی کاملا به این گفتمان وفادار بود. اکنون تیآرتی فارسی شاید بتواند این گفتمان را در فضای کلان رسانه‌ها به چالش بکشد و نوع جدیدی از گفتمان را وارد زبان فارسی کند که قبلا البته سابقه هزار ساله دارد و مولانا و حافظ و سعدی در بستر آن رشد کرده‌اند.
