روستای بشیرآباد در ۲۷ کیلومتری شهرستان تربت جام در استان خراسان رضوی است که مردمان آن پس از به روی کار آمدن حکومت اسلامی فقط یک بار طعم آب لوله کشی را چشیده‌اند و اکنون سالهاست که زنان روستا دبه‌های آب را بر دوششان یا به وسیله فرغون حمل می‌کنند.
به گزارش ایلنا، این زنان از روی ناچاری خطر سقط جنین را به جان خریده‌اند، کار سختی که به دلیل عدم وجود آب و کشاورزی و اینکه مردان روستا مجبور به کار در شهرهای اطراف از جمله مشهد هستند بر دوش بانوان بشیرآبادی است.
بر اساس این گزارش تا به حال ۲۰ نفر از این زنان دچار سقط جنین شده‌اند.
پس از انتشار اخبار مبنی بر بی آبی و سقط جنین بانوان در روستای بشیرآباد تربت جام، مسئولان این شهرستان اظهارات اهالی روستا را تکذیب و اذعان داشتند از دو سال گذشته تاکنون هیچ موردی مبنی بر سقط جنین در این روستا وجود نداشته و ما کاملا از این موضوع بی‌اطلاع هستیم.
این در حالیست که ایلنا گزارش می‌دهد وقتی با اهالی این روستا گفت‌وگو شده، آنها مستنداتی اعم از اسامی افراد و مدارک پزشکی ارائه کردند که نشان می‌دهد در طول سال‌های گذشته حداقل ۲۰ نفر از زنان بشیرآبادی به دلیل حمل آب آشامیدنی دچار سقط جنین شدند.
بر اساس این گزارش آخرین مورد نیز حدود یک هفته پیش، از بیمارستان سجادیه تربت جام مرخص شده است.
برخی از زنان سقط شده نیز اذعان داشتند، با توجه به عدم استقرار خانه بهداشت در روستای بشیرآباد، پس از بیماری و سقط جنین به دلیل برخی مشکلات از جمله ناتوانی مالی، در منزل و توسط افراد محلی درمان شده و به بیمارستان مراجعه نکرده‌اند.
گلبخت یکی از زنان روستا که به تازگی جنین‌اش را از دست داده و چند روز قبل از بیمارستان مرخص شده است می‌گوید: «به خاطر حمل دبه‌های آب، جنین‌اش بی حرکت شده و به بیمارستان مراجعه کرده و مجبور به سزارین شده و فرزندش در ماه آخر بارداری مرده به دنیا آمده است.»
فرد دیگری از اهالی بشیرآباد می‌گوید «بیشتر جوانان روستا از بس کار بنایی کردند و به مشهد و شمال کشور رفتند، کمر درد گرفته یا فلج شدند. آب نیست و متاسفانه کشت دیم هم نیست، اکنون این وضعیت ماست.»
این روستاییی‌نشین همچنین بیان داشته که «از شما می‌خواهیم صدای ما را حداقل به کسی برسانید که دست ما را بگیرد، به خدا مرگ از زندگی در این روستا بهتر است.»
یکی دیگر از زنان روستا از سقط سه قلویش در سال‌های گذشته می‌گوید که جنین هایش هفت ماهه بوده ولی به خاطر حمل آب با فرغون دچار سقط جنین شده است.
یکی دیگر از اهالی روستا گفته «سه ماه است در خانه افتاده‌ام و پاهایم ورم کرده. دکتر گفته عمل کن؛ هم پول عمل ندارم و هم اینکه نمی‌توانم در خانه بمانم چرا که مدام برای تامین آب باید بیایم، بیش از سه ماه است که به دلیل بیماری و کمبود آب، لباس‌هایم را نشسته‌ام.»
یکی دیگر از مادران باردار که او نیز دو جنین اش را از دست داده است، می‌گوید «ما هر روز مجبوریم که صبح و ظهر دبه‌های آب را داخل فرغون گذاشته و این مسیر یک کیلومتری را طی کنیم که این کار باعث درد شدید گردن و کمر تمام زنان روستا شده است.»
خسرو سرداری، رئیس شورای اسلامی روستای بشیرآباد نیز با تایید موضوع سقط جنین گفته «زنان این روستا به خاطر اینکه شوهرانشان به کارگری مشغولند به ناچار مجبورند دبه‌های آب را از سر قنات تا خانه‌هایشان که حدودا ۷۰۰ متر است حمل کنند.»
رئیس شورای بشیرآباد گفته «ما مردم بشیرآباد حاضریم نفری یک گوسفند بدهیم و پول لوله کشی را هم خودمان می‌دهیم.»
