این روزها همه چیز به کام استقلال است و از دادن هیچ امتیازی به این تیم فروگذاری نمی شود، تا این تیم حکومتی همچنان در اوج بماند و جای خالی «استراماچونی» را احساس نکند. اما مگر می شود برابر دستان عدالت مقاومت کرد؟
در بازی اخیر امتیاز میزبانی از پیکان گرفته می شود و در غیاب استراماچونی استقلال مهمان به میزبان تبدیل می شود و در ورزشگاه آزادی از پیکان میزبانی می کند به این امید که همچنان آبی پوشان پیروز شوند و به روند خوب خود بدون مرد ایتالیایی ادامه دهند اما فوتبال این بار آنگونه که فدراسیون نشین ها می خواستند نشد و استقلال متوقف شد.
قرار بود که آبی پوشان دیروز جمعه برابر شاهین بوشهر به میدان روند اما این بازی هم توسط فدراسیون به تاخیر افتاد به امید اینکه استراماچونی برگردد که اتفاقا برهم نگشت. این امتیاز دیگری بود که به تیم آبی پوش بدون اطلاع شاهین بوشهر که راهی تهران شده بود داده شد.
حال سوال اینجاست: چرا این سرویس دادنها تنها برای «استقلال» و «پرسپولیس» که دردانه گان حکومت و پایتخت هستند اتفاق می افتد؟
ساعت و روز بازی آن هم بدون هیچگونه دلیل منطقی عوض می شود.
دستگاه دیپلماسی یک کشور بسیج می شوند برای رایزنی و بازگرداندن مربی که عملا اعلام کرده است به دلیل محدودیتهای اعمال شده جهانی از طریق سیستم بانکی، نمی تواند به ادامه کسوت خود در نیمکت این تیم ایرانی ادامه دهد.
بدهی های این دو تیم پایتخت از محل بودجه عمومی دولت به سرعت پرداخت می شود، تا مبادا کوچکترین خللی در روند کار این دو تیم دردانه حکومت پیش آید.
وزیر ورزش اتاق بحران تشکیل داده و به ماجرا ورود می کند.
و…
آیا بازهم باید با این شرایط و امتیازات خاصی که داده می شود باید تصور کرد که همه چیز منطقی و با عدالت پیش می رود؟
آیا با دیگر تیم ها، مثلا تراختور نیز اینگونه برمی خورد می شود؟ یا فدراسیون فقط در مواقعی که سرخ آبی های پایتخت نیاز داشته باشند، ورود و دست و دل بازی می کند؟
.
.
