در نهایت ایشان در تاریخ ۱خرداد ۱۳۲۶ ساعت ۵ صبح در جلو باغ گلستان تبریز در حالی که گلی سرخ بر جیب کتش نصب کرده بود اعدام شد.
او می‌نویسد:
ما از تهران انتظاری نداریم. اهانت‌ها به جامعه، ملت و افکار عمومی آزربایجان تازگی ندارد. این سیاست تغییرناپذیر و دائمی نسبت به آزربایجان در همه دوران به رنگ‌های گوناگون جلوه‌گری نموده است، گاهی با کشتن و گاهی دیگر با تحقیر آداب و رسوم و خفه‌کردن زبان مردم و…
زمانی‌که در رادیو تبریز کار می‌کرد این‌چنین فریاد می‌زد:
اکنون فرزندان آزربایجان در هر کجای جهان که باشند؛ صدای خویش، صدای زبان مادری خویش را می‌‌شنوند و موجودیت خویش را احساس می‌کنند. بگذار نوای شادی و قدرت آزربایجان روی جهان به موج درآید
