یعنی با این حساب اولا حضور روسیه و ایران در ارمنستان مداخله‌گرانه است و ارمنستان تلاش دارد از دست اینها خلاص شود. ثانیا ارمنستان تنها کشور قفقاز است که این دو دستی در آن دارند و در صورت رهایی آن کشور از استیلای اینها، قفقاز از عناصر روس و ایرانی پاکسازی خواهد شد.
از همان اول عیان بود که دوستی ایران و ارمنستان بر پایه ترک‌ستیزی و دشمنی با آذربایجان بنا نهاده شده و در صورت پایان آن مناقشه، طرف ارمنی نیازی به ایران نداشته و درصدد جدایی با این عشق نافرجام خواهد بود و روسیاهی به کسانی خواهد ماند که سالها در برابر میلیونها شهروند خود ایستاده و از متجاوز حمایت کردند.
چهارم اردیبهشت ۱۳۸۲ گروهی از ارامنه در تهران جمع شده و همه الفاظ رکیک مناسب خودشان را نثار ترکها و آذربایجان کردند. رهگذران ترک تهرانی نسبت به آن شعارها معترض شدند. ولی ارامنه واکنش مردم ترک تهران را پیش بینی کرده و با یراق آلات لازم آمده بودند و با قمه و قداره به معترضان حمله کرده، هفت نفر از معترضان را به شدت مجروح کردند که آن دریدگی‌ها تنها به پشتگرمی دولتمردان ایرانی ممکن بود.
آن روز خبر رسید که آتیلا کیشی‌زاده، دوست دوره دبیرستان من و از شاعران محبوب آذربایجان نیز در برابر چشمان ماموران نیروی انتظامی و توسط مهاجمان ارمنی کشته شده و ماموران به جای دستگیری ضاربان آتیلا، معترضان ترک را دستگیر و به زندان ائوین فرستاده‌اند که برخی از آنها هفته‌ها در زندان ماندند.
من تقریبا یک هفته پیش از آن در خیابان ماهان جنوبی، کوچه حدیث شهرک شریعتی تهران مهمان آتیلا بودم و حالا خبر کشته شدنش را می‌شنیدم و برای همین است که پایان ماه‌عسل ایران و ارمنستان، تا این حد خوشحالم میکند.
چند روز بعد خبر رسید که با وجود عمیق بودن جراحات آتیلا، پزشکان بیمارستان لقمان تهران با انجام سه عمل جراحی آتیلا را دوباره به زندگی بازگرداندند. آتیلا زنده ماند و بعد از یک ماه از بیمارستان مرخص شد و ما هنوز زنده‌ایم تا شاهد روزی باشیم که ارمنستان، روسیه و شما را از قفقاز اخراج میکند و شما شرمسار بسوی ملتی برمی‌گردید که سالها در برابرش ایستاده بودید.
