تهران از ماه مارس حمایت خود از رژیم بشار اسد در برابر بحران روزافزون سوخت در شهرهای پرجمعیت سوریه مانند حلب، دمشق و طرطوس را افزایش داده است.
این کشور ماه گذشته بیش از ۳ میلیون بشکه نفت با ۴ تانکر نفتی به نام‌های آرمان ۱۱۴، سام ۱۲۱، داران و رومینا به سوریه ارسال کرد. انتظار می رود ۱.۵ میلیون بشکه نفت نیز این هفته به شهر بندری بانیاس سوریه برسد.
بدین ترتیب ایران طی یک ماه اخیر ۵ میلیون بشکه نفت برای حمایت از رژیم بشار اسد به سوریه ارسال کرده است.
از نظر کارشناسان، ایران به عنوان بخشی از تعهد خود برای حفظ اسد در قدرت، سعی دارد تا قدرت خود برای مذاکرات احتمالی در منطقه را تقویت کند.
دکتر علی بکیر، از پژوهشگران مرکز تحقیقات علوم انسانی و اجتماعی ابن خلدون دانشگاه قطر در این زمینه به خبرگزاری آناتولی گفت: «این تصور، تسلیم شدن دولت بایدن در برابر ایران برای احیای برجام را تایید می‌کند. نتیجه مستقیم چنین سیاستی موجب تشویق ایران و تقویت فعالیت‌های منطقه‌ای سپاه پاسداران به ویژه در سوریه و عراق خواهد شد.»
وی تاکید کرد: «ارسال محموله‌های نفتی بخشی از تعهد ایران برای حفظ اسد در راس قدرت است. چنین حمایتی برای مردم سوریه و آینده این کشور هزینه زیادی دارد. ایران در ازای ارسال نفت عملا از دارایی‌ها و منابع استراتژیک سوریه استفاده می کند.»
بکیر تصریح کرد: «با این اقدامات ایران نزد رژیم اسد صاحب مزایایی شده و موقعیت خود را در سوریه در برابر متحدان و رقبایی مانند روسیه و ترکیه تقویت می‌کند.»
به گفته این پژوهشگر: «اگر ایالات متحده به نادیده گرفتن اقدامات ایران در سوریه ادامه دهد، بحران “تئاتر سوریه” اوج می گیرد و این مسئله رژیم اسد و متحدانش را ترغیب می کند تا اوضاع را بی‌ثبات‌تر کنند و درگیری بین چندین بازیگر در منطقه ایجاد خواهد شد.»
پروفسور نورشین آتش‌اوغلو گونِی، عضو هیئت علمی دانشکده اقتصادی و علوم اجتماعی دانشگاه نیشان‌تاشی در ترکیه نیز اظهار داشت: «پس از مداخله در عراق در سال ۲۰۰۳، ایران نمی‌خواست با وجود تحریم‌ها از دستاوردهای خود در منطقه موسوم به “هلال شیعه” در لبنان، عراق، سوریه و یمن چشم‌پوشی کند.»
وی تاکید کرد: «احتمال بازگشت آمریکا به برجام موجب تقویت قدرت ایران در این مناطق است. دولت آمریكا مصمم است كه نفوذ ایران را در این مناطق كه تحت فشار شدید است، بازگرداند. برخی از متحدان غربی نیز از این سیاست توسعه طلبانه ایران ناراحت هستند. تهران در تلاش است تا قدرت خود را برای مذاکرات احتمالی تقویت کند. در واقع ایران کشوری تجدیدنظرطلب است اما قدرت فعلی آن برای تحقق این رویاها کافی نیست.»
