این پیشنهاد حتی شامل آموزش کامل به زبان‌های مادری نبود، بلکه صرفاً آموزش چند واحد درسی برای یادگیری این زبان‌ها را مطرح می‌کرد. با این حال، رژیم حاضر نیست حتی این حق حداقلی را به میلیون‌ها آذربایجانی، کرد، عرب، بلوچ، ترکمن و دیگر ملت‌های غیر فارس در ایران اعطا کند.
این تصمیم به‌وضوح نشان‌دهنده تعهد دولت ایران به حذف تنوع زبانی و فرهنگی است. این اقدام، ریاکاری رژیمی را آشکار می‌کند که در حالی ادعای رعایت حقوق اقلیت‌ها را دارد، به‌طور سیستماتیک در حال سرکوب آن‌هاست. حتی طبق اصل ۱۵ قانون اساسی ایران، به‌صورت نظری تدریس زبان‌های غیر فارسی مجاز است، اما این رژیم همچنان به نقض قوانین خود ادامه می‌دهد، چه برسد به پایبندی به کنوانسیون‌های بین‌المللی در زمینه حقوق زبانی و فرهنگی.
این تصمیم تنها حمله‌ای به زبان نیست؛ بلکه حمله‌ای به هویت، تاریخ و کرامت میلیون‌ها نفر است. حکومت ایران باید درک کند که یکسان‌سازی اجباری نه‌تنها منجر به وحدت ملی نخواهد شد، بلکه تنها مقاومت بیشتری را در برابر سیاست‌های سرکوبگرانه آن برخواهد انگیخت.
ما از سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر، سازمان ملل و دولت‌های دموکراتیک می‌خواهیم که در برابر تبعیض سیستماتیک ایران موضع قاطعی اتخاذ کنند. دولت ایران باید به دلیل سرکوب آشکار فرهنگ‌ها و زبان‌های غیر فارسی پاسخگو باشد.
انجمن دفاع از زندانیان سیاسی آذربایجانی در ایران (آداپ)