مهرزاد مؤیدی، رئیس کانون شوراهای اسلامی کار استان فارس گفت «دولت خود به عنوان یک کارفرمای بزرگ عمل می‌کند. زمانی صحبت‌ها و وعده‌های وزرای دولت برای بهبود معیشت را می‌شنویم و سپس مشاهده می‌کنیم که در عمل اتفاقی عکس آن رخ داده است، مشخص می‌شود که دولت برای خواست و مطالبات جدی عامه مردم و به‌ویژه کارگران اهمیتی قائل نیست.»
آقای مویدی با اشاره به ادعای سیاستمداران ایران مبنی بر تاثیر تحریم‌ها بر معیشت و زندگی کارگران به ایلنا گفت: «آیا تحریم تنها باید بر معیشت کارگران اثرگذار باشد؟ چگونه است که بر اثر تحریم و کرونا، حتی یک کارمند دولتی اخراج نشده است و تنها قشری که متضرر شدند، کارگران بودند.»
رئیس کانون شوراهای اسلامی کار استان فارس سپس با اشاره به شعارهای به اصطلاح حمایتی دولت تصریح کرد: «وقتی قیمت پنیر در عرض ۶ ماه از ۷ هزار تومان به ۱۴ هزار تومان افزایش یافته و قیمت یک عدد مرغ به ۴۰ هزار تومان رسیده است، آیا یک کارگر می‌تواند با کمک معیشتی ۵۰ هزار تومان زندگی کند؟»
وی می‌گوید «اجحاف واردشده به کارگران چنان واضح است که نیازی به گفتن ندارد.»
از دیگر سو خبرگزاری ایلنا گزارش دیگری در این زمینه منتشر کرده که می‌گوید حداقل دستمزد کمتر از ربع سکه طلاست و فقط ۳۵ درصد هزینه‌های زندگی را پوشش می‌دهد.
بر اساس این گزارش «محاسبات کمیته دستمزد کانون عالی شوراها نشان می‌دهد که تا پایان خرداد ۹۹، تورم حاکم بر اقتصاد، نرخ سبد را به ۶ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان رسانده است؛ بنابراین اگر دستمزد کارگران را با احتساب همه مزایا (از جمله حق مسکن ۳۰۰ هزارتومانی) ۲ میلیون و ۶۱۱ هزار تومان در نظر بگیریم، این مزد حداقلی فقط ۳۸ درصد سبد معیشت است.»
این گزارش سپس ادامه می دهد «سوال اینجاست که برای تامین ۶۵ درصدِ هزینه‌های ماهانه‌ی زندگی که خارج از پوشش دستمزد است، کارگران باید از چه ابزارهایی استفاده کنند؟ اصولاً چه راهکارهای جبرانی در اختیار دارند؛ باید گفت: هیچ.»
در این زمینه احسان سلطانی، کارشناس اقتصادی گفته که «حداقل دستمزد ماهانه در سال ۱۳۸۹ (پیش از شوک‌های ارزی) معادل ۱.۴۵ سکه طلا بود اما امروز به کمتر از ربع سکه تقلیل یافته است.»
