رژیمی که ثروت‌های سرشار آزربایجان را به غارت می‌برد، حاضر نیست حتی ابتدایی‌ترین امکانات زیستی را برای مردم این منطقه فراهم کند. نیروگاه‌های فرسوده و آلاینده، سوخت مازوت که در هیچ جای دنیا استفاده نمی‌شود، و قطعی‌های بی‌پایان برق، تنها بخشی از ظلم سیستماتیکی است که بر ملت تورک آزربایجان جنوبی تحمیل می‌شود. این سیاست نه یک «بی‌کفایتی مدیریتی»، بلکه یک جنایت برنامه‌ریزی‌شده علیه ملت تورک است.
مضحک‌ترین بخش ماجرا این است که مقامات رژیم، در پاسخ به اعتراضات، با بی‌شرمی تمام اعلام می‌کنند که «برق‌ها را قطع می‌کنیم تا مازوت‌سوزی نشود!» اما در عمل، هم برق قطع می‌شود، هم مازوت‌سوزی ادامه دارد، هم آلودگی هوا مرگبارتر از قبل می‌شود. این رژیم هیچ‌گاه راه‌حلی برای ملت تورک نداشته و نخواهد داشت، زیرا برای آنها، تورک‌های آزربایجان شهروندان درجه دو محسوب می‌شوند که تنها باید ثروت‌شان به تاراج برود، ولی هیچ حقی برای زندگی سالم نداشته باشند.