با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال ۱۴۰۰، خواه از سوی کاندیداها باشد، خواه از سوی برخی مقامات سابق یا فعلی، موضوعاتی که در شرایط عادی موجبات تعقیب قضایی را برای مطرح کنندگان آن دارد به عرصه داغ گفتمان سیاسی تبدیل می‌شوند.
در این بین، خروجی‌های تبلیغاتی ایران نیز با حمایت رسانه‌ای خود، سیمایی از فضای سیاسی ایران ترسیم می‌کنند که نه تنها یک فرد نا آشنا به ایران، که خود توده مردم نیز در اغلب مواقع با خطر فریب روبرو می‌شوند.
این بار، عملیات ترسیم فضایی دمکراتیک از فضای خفقان ایران، در جبهه نخست، با ترسیم یک شَبَه ترسناک از احتمال ریاست جمهوری یک فرد «نظامی / سپاهی»، در تلاش است تا یک نگرانی اجتماعی را القاء کرده و در پی آن توده‌ها را برای جلوگیری از پیروزی چنین عزراییلی بر سر صندوق‌های رأی سرازیر کند.
اما در جبهه دوم، مسئله حساسیت‌های اتنیک‌های غیرفارس قرار دارد که به نظر می‌رسد در روزها و هفته‌های آینده برای هر کدام از این اتنیک‌ها برنامه‌ای متفاوتی ارائه شود.
به نظر می‌رسد، اولین سناریو از این دست برای تورک‌ها در ایران سخنان محمود احمدی‌نژاد، رییس جمهور سابق ایران باشد که روز دوشنبه ۲۵ اسفند ۹۹، «نسل‌کشی مردم اویغور در چین را کاری غلط و محکوم توصیف کرد[ه] و سکوت دولت ایران در قبال این اقدامات جنایت‌کارانه را مورد سؤال قرار داد[ه است].»
احمدی‌نژاد که در دیدار با جمعی از دانشجویان این سخنان را اظهار داشته، افزوده که «تعجّبم این است چرا در کشور خودمان که ادّعای مسلمانی و مبارزه با ظلم و استکبار داریم، سکوت کرده‌ایم؟ چه چیزی در ازای این سکوت دریافت شده است که آنجا دارند آنطور ظلم و جنایت می‌کنند و اینجا سکوت است؟ چرا تذکّر نمی‌دهید و اعتراض نمی‌کنید؟»
سرکوب خونین اعتراضات مردمی، فساد و ورشکستگی اقتصادی و جنگ‌افروزی در منطقه و دنیا پس از گذشت بیش از ۴۰ سال از عمر این حکومت، بلاخره باعث شد تا برای نخستین بار پس از تغییر رژیم در سال ۵۷، میزان مشارکت در انتخابات مجلس در سال ۹۸ به قدری پایین بیاید که بزرگترین چالش مشارکت انتخاباتی را پیش روی نظام قرار دهد.
از این منظر، انتظار می‌رود در روزهای آتی، شاهد مطرح شدن رادیکال‌ترین موضوعات سیاسی در ایران باشیم، حتی اگر یکی از این موضوعات اعطای خودمختاری به آذربایجان (چرا که دیگر استفاده از گفتمان تحصیل به زبان مادری اعتبار خود را از دست داده) باشد.
